10 rocznica katastrofy smoleńskiej. Byliśmy wtedy z wami w Pile, Warszawie i w Krakowie [ZDJĘCIA]

"Połączył Ich Katyń. Czy połączy nas, Polaków?" - te słowa 10 kwietnia do księgi kondolencyjnej wpisał prezydent Piły, Zbigniew Kosmatka. Cała Piła pogrążyła się w żałobie po katastrofie prezydenckiego samolotu.

Szok i niedowierzanie. Tak wiadomość o śmierci prezydenckiej pary i pozostałych 94 ofiar przyjęli pilanie. Senatora Piotra Głowskiego obudził krzyk żony "Prezydent nie żyje"!. Jeszcze boleśniejszy był ten poranek dla prezydenta Piły, Zbigniewa Kosmatki. O godzinie 9. zadzwonił jego brat z wiadomością o śmierci bratowej. Kolejny telefon był od wiceprezydenta Pawła Dahlke z wieścią o katastrofie pod Smoleńskiem. Ból, szok, a potem działanie. Trzeba było odwołać zaplanowane w tym dniu imprezy kulturalne i sportowe. Na ratuszu i i wszystkich miejskich instytucjach pojawiły się biało-czerwone flagi. Spontanicznie wywieszali je również pilanie - całe miasto jest oflagowane.

Pierwsza msza żałobna odbyła się w Kościele Garnizonowym. Mimo, iż informacja o niej nie dotarła do wszystkich, kościół był pełen.Niezwykle przejmujące kazanie wygłosił ks. Tomasz Wola, proboszcz parafii ewangelickiej w Pile. "

Poniedziałek. 12 kwietnia. Warszawa. Krakowskie Przedmieście. Na zegarze jest już prawie 22., ale tego wieczoru nikomu nie śpieszy się do domu. Tam w Pałacu jest już trumna z ciałem prezydenta. Z białym zniczem w ręku kupionym na ulicy za 3 złote wchodzę w kilkutysięczny tłum. To zupełnie inny tłum, niż ten, który znam z "naszego dnia powszedniego". Tutaj nikt nie używa łokci, żeby dostać się jak najbliżej barierek, tutaj każdy robi ci miejsce. Zapalony już znicz podaję harcerce. To ona ustawi go wśród setek innych zniczy. Z telebimu zawieszonego na ścianie Pałacu patrzy na mnie twarz prezydenta. Jutro przywiozą tu trumnę z ciałem Marii Kaczyńskiej.

Niedziela. 18 kwietnia. Kraków. Rynek. Ulica Szewska. Godzina 5. rano. Przed barierkami broniącymi wstępu na Rynek ludzie w śpiworach. Takie same opatulone w śpiwory postaci przy sąsiedniej Sławkowskiej. Zbliża się siódma, kiedy policjanci zaczynają ustawiać ławki, między którymi będzie można wejść na Rynek. Dwadzieścia minut później "borowik" da sygnał, że można już wpuszczać. Ta pierwsza fala tłumu kieruje się pod barierki na wprost Katedry Mariackiej. To miejsce będzie dziś najważniejsze. Tam będą skierowane nie tylko ich oczy. Tam będzie dziś patrzył cały świat.

Tego dnia w Krakowie nie tylko tworzyła się historia, ona tam już była. Była "Solidarność" i była "Polska Walcząca", której naklejony na ubranie symbol miał prawie każdy na Rynku, bo prawie każdy podchodził do tego chłopaka w zielonym mundurze, który je rozdawał.

W dzień pogrzebu prezydenckiej pary Polacy chcieli być ...Polakami. Nie było już łez, które zostały wcześniej w Warszawie. Teraz był czas na złożenie tego ostatniego hołdu i ci, na Rynku, złożyli go z godnością.

Tej godności nie przeszkadzało nawet to, że w międzyczasie trzeba było coś zjeść i wypić, że ktoś za głośno rozmawiał, ktoś za głośno się śmiał, że momentami bardziej przypominało to atmosferę pikniku niż pogrzebu, bo kiedy trzeba było ten wielotysięczny tłum milczał, a kiedy już nie dało się milczeć - zaczynał się modlić. Tak było, kiedy kondukt z prezydencką parą zmierzał z lotniska do Katedry Mariackiej, kiedy o godzinie 10.21. pojawił się na Rynku.

Na Wawel prezydencka para była odprowadzana niekończącą się burzą oklasków oraz okrzykami "Lech Kaczyński" i "Dziękujemy". Jeszcze długo nikt nie ruszał się miejsca śledząc na telebimach ostatnią drogą Lecha i Marii Kaczyńskiej. I nawet już wtedy, kiedy na Rynku nie było już tłumu, ci, którzy z niego wracali nadal czuli się jego częścią.