Niezwykła sesja "Schneidemühl - Piła 1945". Tak mógł wyglądać tamten luty

Jak wyglądały ostatnie dni walk o Piłę? Niemieckie raporty frontowe z twierdzy urywają się 6 lutego, o radzieckich - źródła milczą. Zdobywano ulicę po ulicy? Budynek po budynku? Czy żołnierze widzieli twarze swoich wrogów? A może ginęli od anonimowych kul czy wybuchów? Podczas dwóch dni zdjęciowych w dawnym koszarowcu na lotnisku (udostępnionym dzięki uprzejmości Piotra Skrentnego) rekonstruktorzy z trzech pilskich grup - Twierdza Piła, Theatrum Historica i Przedmoście Piła, grali tak, jak by sami wtedy walczyli. W tej historii, i tak nic nie można już było zmienić. Jedni musieli poddać się do niewoli, inni zginąć. Poza Remlingerem, komendantem twierdzy czy zestrzelonym nad miastem Matwiejewem, to głównie anonimowa historia. Bez nazwisk. Teraz tamci bezimienni, choć na chwilę znowu mają twarze.

Pomysł na wojenną sesję „Schneidemühl - Piła 1945” narodził się po... imprezie „Pile Tango” i świetnych portretach autorstwa Grzegorza Buśko. Była jakaś zaklęta prawda o ludziach w tych zdjęciach. Takiej samej prawdy potrzebuje fotografia w rekonstrukcji historycznej. W przypadku Grzegorza Buśko było ją widać już na zdjęciach choćby z rekonstrukcji w Kołobrzegu. Teraz znowu znalazł się w samym środku wojennej machiny.

- Można przez chwilę poczuć się jak reporter wojenny. Patrzyłeś na żołnierza, który mierzył z karabinu i czekał. I ty też czekałeś, by w odpowiedniej chwili nacisnąć spust. Tylko to się liczyło. Oko, palec, który naciska spust i ten moment, który wybrałeś. Nie było dubli

- mówi fotografik Grzegorz Buśko.

- Najbliższe nam w miarę udokumentowane ciężkie walki w mieście toczyły się w Poznaniu i w Kołobrzegu. Gdy chodzi o walki w Pile, to była nasza licencia poetica. Naturalna scenografia też zrobiła swoje

- mówi Zbigniew „Zbig” Waraksa.

Efektem sesji „Schneidemühl - Piła 1945”, która powstała jesienią 2018 roku, było kilkaset zdjęć.