Piła. Park Miejski na archiwalnych zdjęciach [ZDJĘCIA]

Z archiwum "Tygodnika Pilskiego"

Rok zerowy

Kiedy zaczęto myśleć o założeniu parku miejskiego, padały różne propozycje lokalizacji ogrodu. Jednym z poważnie branych pod uwagę planów, była rozbudowa zielonego placu przy kasynie (dziś aleja Niepodległości 81), które miało już nieźle zagospodarowany ogród. Do dziś zresztą w podwórzu budynku zachowało się kilka ogromnych drzew. Najmocniejsza jednak okazała się koncepcja założenia ogrodu przy istniejącym już Parku Strzeleckim. Za rok zerowy powstania Parku Miejskiego przyjęło się uważać 1900 rok, choć pieniądze na budowę parku zapisane były w budżecie miasta już cztery lata wcześniej. Dwa Parki, Jeden Most. Teren, który wybrano, był mało przyjazny ogrodnictwu. U podnóża Góry Miejskiej rozciągały się kwaśne łąki z nieregularnymi pagórkami i wysokim poziomem wód gruntowych. Miejsce to wykorzystywano do wypasu zwierząt i gęsi. Trzeba było ogromnego nakładu pracy i pieniędzy, by zniwelować teren, uregulować stosunki wodne i zasypać stare wyrobiska po torfie. Długo toczyły się też negocjacje przy zakupie gruntu przez miasto. Prace ziemne rozpoczęto w 1899 roku. Rok później posadzono pierwsze drzewa. Oba parki: Strzelecki i Miejski połączono mostem.

Park po rozbudowie w latach 20. XX w.

Altana, Ślizgawka, Muszla. W 1905 roku założono ogrodnictwo miejskie. Za główne zadanie postawiono zakładowi hodowlę młodych roślin, które miały być sadzone w parku. Ogrodnictwo mieściło się na terenie starego szpitala, przy dzisiejszej alei Wojska Polskiego. W jego skład wchodziła szklarnia, inspekty i około ćwierć hektara ziemi. W 1925 roku, na skutek rozbudowy szpitala, ogrodnictwo miejskie przeniesiono na tereny zajmowane dzisiaj przez market Nomi (obecnie BricoMarche - przyp. red.). Przy ulicy Ogińskiego założono nowoczesny zakład ogrodniczy, produkujący sadzonki na potrzeby miasta. Powołano też stanowisko Inspektora ds. zieleni i pobudowano dla tego urzędnika dom. W 1913 roku zlikwidowano znajdujący się po północnej stronie parku plac do gier i założono tam unikatowy ogród różany. W 1922 roku ogród ogrodzono żywopłotem dębowym. Mniej więcej w tym samym czasie powstała efektowna architektura drewniana: malowane na biało ławki, pergole. W parku ustawiono także żelazną altanę, z kunsztem wykonaną przez miejscowego ślusarza oraz wybudowano muszlę koncertową (od strony al. Wojska Polskiego), w której co niedzielę odbywały się koncerty. W parku była też prawdopodobnie ślizgawka, przy której do zabawy przygrywała orkiestra.

Fontanna w parku, lata 30. XX w.

Złote rybki i pomnik cesarza. Po wieloletnich staraniach, w 1927 roku rozpoczęto rozbudowę Parku Miejskiego. Prace zakończono dwa lata później. Obszar powiększono do 13 ha. Wejście do ogrodu zlokalizowano od strony dzisiejszej ulicy Kujawskiej. Z alei klonów srebrzystych, która otwierała wrota parku, zachowało się sześć drzew, po trzy z każdej strony klombu. Za klonami, w otoczeniu żywopłotu z żywotnika, ustawiono pomnik cesarza Wilhelma I (dziś popiersie patrona parku - Stanisława Staszica; pomnik postawiono w 1955 roku).[1] Park Miejski w Schneidemuhl był imponujący. Okrzyknięto go najładniejszym ogrodem po wschodniej stronie Odry. Uroku dodawały mu liczne mostki z kłutymi, pomalowanymi na biało poręczami, ozdobne ławki i pergole. Zachwycał przepływający przez park potok i znajdujący się w ogrodzie staw. Brzegi potoku wyłożone były kamieniami, wysadzone irysami i innymi lubiącymi wodę roślinami. W strumykach i stawie pływały złote rybki. Teren był ogrodzony. W parku posadzono kilka okazów drzew, które wzbudzają sensację do dziś. W Pile zobaczyć można m. in. miłorząb dwuklapowy (japoński - słynną ginkobilobę - jedyny egzemplarz w okolicy) oraz super ciekawy okaz dębu gontowego (dachowego). Są tu też: unikatowy dąb błotny, srebrzyste klony pochodzące z Kanady (wyrabia się z nich popularny syrop klonowy), przepiękne daglezje i wiele innych, cennych okazów.