Rok w cieniu pandemii koronawirusa. Tak tamtej wiosny wyglądały pilskie ulice [ZDJĘCIA]

Tekst ukazał się w kwietniu 2020 roku

Zamaskowani. Tacy dziś jesteśmy. Kryjemy się za maseczkami, chustami, przyłbicami. Nic nikogo nie dziwi. Wszyscy chcemy przeżyć. Nasze ulice zmieniły się w jeden dzień. Jednego dnia widzieliśmy jeszcze twarze, następnego dnia twarze zastąpiły maseczki. Czy do twarzy nam w nich?

Może za miesiąc, za dwa, za trzy zacznie się maseczkowa moda. Będziemy wybierać, przebierać. Mieć swoje ulubione maseczki jak ulubioną sukienkę, ulubioną koszulkę czy ulubioną parę butów. Na razie muszą nam wystarczyć te, które cudem zdobyliśmy w sklepie czy aptece. Nie są tak kolorowe jak te, które wyszły spod czyjejś ręki.

Maseczki domowej roboty, które teraz ratują szpitale i przychodnie, stają się coraz bardziej chodliwym towarem. I coraz bardziej zindywidualizowanym. Coraz częściej dotyczy to także bardziej masowej produkcji. Swoją szansę zwietrzyły już kluby piłkarskie, które wypuściły w świat klubowe maseczki.

Czy w ich ślady pójdzie showbiznes? Nastolatkowie będą mogli kupić maseczkę z ulubionym zespołem, a dla dzieci będą maseczki z ulubioną postacią z kreskówek? Próbujemy oswoić to, co groźne. Zawsze tak robiliśmy w historii. To, co przerażające, nie przeraża już tak bardzo, jeżeli znajdziemy sposób, by to ugłaskać. Wtłoczyć w jakieś ramy, udomowić, nie pozwolić na to, żeby stworzyło nową rzeczywistość, bo wtedy nie będziemy mieli nad tym kontroli.

Wuhan nie przerażało nas tak mocno jak Bergamo. Było za daleko. To obrazki z Włoch spowodowały, że poczuliśmy się bezradni i bezbronni, a cały nasz świat wydał się strasznie kruchy. Wciąż czujemy się niepewnie świadomi tego, że tamtej pewności świata, którą mieliśmy wcześniej, już nigdy nie odzyskamy. Nie wiadomo jak długo jeszcze przyjdzie nam żyć w czasach zarazy. Do czego jeszcze będziemy musieli przywyknąć? Co uznamy za normalność, choć wcale nią nie będzie?

Maseczek też dopiero jeszcze się uczymy. Kiedy je zakładamy ciągle jeszcze nie opuszcza nas uczucie obcości. Wydaje nam się, że to tylko na chwilę, a kiedy je zdejmujemy wszystko wraca do normy. Jeszcze nie czujemy się w nich jak w drugiej skórze. To będzie nasz Rubikon.